روز دوازدهم شکرگزاری

سلام دوستان عزیزم امروز می خوایم با همدیگه راجع به همدلی و همدردی صحبت کنیم.

واژه ی خدایا شکرگزارم رو بلند بگید.

فریاد بزنید.

زمزمه کنید.

در ذهنتون بگید.

یا آنکه در قلبتان احساس می کنید،و قول بدید به خودتون که:

از امروز که دم دمای بهار زیباست ، هر کجا میرید قدر شناسی و نیروی قدرتمند آن را با خود ببرید.

امروز فریاد میزنم که خدایا شکرگزار حس همدلی با خانواده،دوستان،اقوام،همسایه ها و تمام مردم دنیا هستم…

حس همدلی و کمک به تمام کسانی که این روزها دل خوشی ندارند را در دل دارم و با تمام وسع خود همدلی میکنم.

حس و حالِ عجیبی تویِ این روزهای سال است

همه چیز، بویِ “عید” می‌دهد

همه جا حال و هوایِ بهار دارد

و هر طرف که نگاه کنی ردی از مهربانی و لبخند می‌بینی

اصلا انگار که گردِ همدلی و انصاف، رویِ ثانیه‌ها پاشیده‌اند

برقِ امّید را می‌توان در نگاهِ تمامِ عابرانِ شهر، دید

می‌توان به اتفاقاتِ خوبِ در راه مانده، دلخوش شد و به تمامِ مردمِ شهر، خوش بین بود

می‌توان کدورت‌ها را در بلندترین ایوانِ خاطرات، تکاند

می‌توان سخت نگرفت و به فرداهای خوب، امیدوار بود

روزهایِ بهتری در راه اند …

آفتاب، خواهد تابید؛

و یخ‌هایِ بی‌مهری، ذوب خواهند شد ،

من افق‌هایِ روشنی پشتِ این کوه‌هایِ سخت، می بینم…

این زمستانِ سرد هم؛

تمام خواهد شد…

👤نرگس صرافیان طوفان

گفتیم همدلی…

راستی من درست گفتم؟

همدلی یا همدردی؟

فرقس می کنند؟

تفاوت sympathy و empathy چی میتونه باشه؟

همدلی یعنی درک دنیای خصوصی و شخصی طرف مقابلمان ؛ هر کسی که می خواهد باشد…حتی دشمن ما!

انگاری که دنیای خودتون هست.

طرف مقابل را درک کنید و خودتان را جای او بذارید.

ترس ، شادی ، ناراحتی ، خشم و…. طرف مقابلتان را بدون اینکه بر روی شما اثر بزاره حس کنید.

به درون طرف مقابل سفر می کنید و خودتان را انگاری جای او می گذارید و درکش می کنید.

اما قضاوت و یا نظر دادن درباره ی احساس و صحبت های او را کنار میگذاریم.

به زبان ساده احساس ترحم نمی کنیم.

شاید بتونیم بگیم که وقتی دکتری بیماری ما را تشخیص می دهد و برای ما دارو تجویز می کند،

حس درد ما را میبیند…لازم نیست که حتما به مشکل ما مبتلا شده باشد که ما را بفهمد…

او انگاری خود را دلسوزانه جای ما گذاشته و به ما مشاوره می دهد.

همدلی از همدردی موثر تر است…

مانند گوش دادن فعالانه و دلسوزانه است.

برای هوش هیجانی داشتن این آپشن بسیار لازم است…حتی برای کاریزماتیک بودن!

ما توجه و احترام را با همدلی به طرف مقابلمان هدیه می دهیم.

و در نهایت احساس امنیت.

مشکلات همیشه هم بد نیستند!

روزهای سخت بالاخره می گذرند ولی تاثیر مثبت حمایت ها و همدلی های شما با اطرافیانتان در آن شرایط تا همیشه بر قلب آن ها باقی خواهد ماند.

برای مثال:

وقتی همسرتون آخر روز درباره مشکلاتش با شما صحبت میکنه لازم نیست به اون راه حل بدین!

لازم نیست که مشخص کنین اشتباه کرده ! لازم نیست که بگین بهتر بود

فلان کار رو میکرد بهتره طوری باهاش حرف بزنین که حس کنه واقعا داره شنیده میشه این حس رو بهش بدین که حق داشته ناراحت باشه ، حس کنه شما میفهمیدش !

👈تا میشه همدلی کنین و بهش حق بدین بذارین خونه پناهگاه بیان همه ی حس های نگفته اش باشه
مثلا در جواب درد و دلش میتونین بگین واقعا حق داری …

منم جای تو بودم همین کارو میکردم.

مهارت گوش دادن واقعی به همسر کار سختی است.

اغلب همسران هنگام گوش دادن یا به آسانی حواسشان پرت می شود ، یا به جای گوش دادن ، پاسخ خود را در ذهن شان مرور می کنند ،

به احتمال بروز اختلاف بصورت گزینشی گوش می دهند ، و یا فقط بدنبال جمع آوری شواهدی برای نظرات خود هستند.

اما گوش دادن مهمترین مهارت ارتباطی است که باعث صمیمیت می شود و آن را تداوم می بخشد.

موقعی که خوب گوش دهید همسر خود را بهتر درک می کنید ، گوش دادن امری الزامی و نوعی ارزش نهادن به همسر است.

گوش دادن برای درک و همدلی الزامی ست. همدلی یعنی کنار گذاشتن علایق ، نیازها و پیش قضاوت ها تا حدی که بتوانید رابطه خود را از دیدگان همسرتان ببینید.

گوش دادن نوعی سپاسگزاری از همسرتان است زیرا در واقع با گوش دادن به او می گوئید:

من به تو توجه می کنم، می خواهم بدانم چه فکری میکنی، چه احساسی و چه نیازی داری.

گوش دادن فقط این نیست که هنگام حرف زدن همسرتان ساکت بمانید.

وجه تمایز گوش دادن واقعی، توجه کردن است.

اگر بخاطر درک کردن ، لذت بردن ، یادگیری یا کمک به همسرتان به او گوش دهید ، پس واقعا به او گوش می دهید.

دکتر آذرتاش

و یا:

ترس فرزندتان را نادیده نگیرید؛ آن ها ممکن است از مدرسه ی جدیدی که پر از دانش آموز است بترسند.

احتمالا از بچه های قلدر و هماهنگی با شرایط موجود نگران باشند.

ممکن است از پیدا کردن دوست جدید یا تنها ماندن بترسند.

به همین خاطر خیلی مهم است که به ترس های فرزندتان توجه کنید و با او همدلی کنید.

اما همدردی تمرکز بیشترش بر روی عکس العملی دلرحمانه نسبت به صحبت ها و احساسات طرف مقابل است.

گاهی مردم می خواهند بقیه با آن ها احساس همدردی کنند.

اما خب در اغلب موارد طرف مقابل بسیار جدی است و تمایل به درک شدن کامل دارد.

و اصلا دوست نداند ما برایشان احساس تاسف بخوریم و همدردی کنیم.

همیشه ‏اگر نمی‌توانید کمک کنید حداقل همدلی و همراهی کنید.

اگر اینکار را هم نمی‌کنید، سنگ نیاندازید، آیه‌ی یاس نخوانید.

مواظب تفسیرهامون از یک مشکل، چه برای خودمان چه دیگران باشیم…

چون افکار خودتان و بقیه را به شدت غمگین می کند.

می گویند که آدم های خوب به بهشت می روند…

اما من می گویم که…

آدم ها خوب هر کجا که باشند بهشت است….

فریدون فرخزاد

خانواده های موفق چه خصوصیاتی دارند؟

١- در بین اعضای خانواده جمله ” به من چه یا به تو چه ” رد و بدل نمی شود،

چرا که اعضا به گفتگو و مشورت منطقی اعتقاد دارند و احساس مسیٔولیت می کنند.

٢- افراد به یکدیگر اعتماد دارند و از این اعتماد سوء استفاده نمی کنند

و اعتماد را یکی از پایدارترین ویژگی ازدواج موفق و خانواده موفق می دانند.

٣- تا جایی که امکان دارد با هم هستند و در مهمانی ها یا کارهای مربوط به خانواده تنها نمی روند.

همدلی، همکاری، همفکری، هماهنگی را بقای خانواده خوشبخت می دانند.

۴- با هم اتحاد دارند و در مسایٔل مختلف ، با گفتگو و مشورت به تفاهم می رسند

و سعی می کنند اگر سوء تفاهم به وجود آمد، آن را در درون خود بدون این که کسی بفهمد حل کنند.

۵- به سلیقه ها و عقاید یکدیگر آگاه بوده و به آن احترام گذاشته و عمل می کنند.

۶- نسبت به هم شرم مسموم ندارند یعنی خواسته های طبیعی خودشان را بدون نگرانی یا خشونت ابراز می کنند.

٧- به حریم یکدیگر احترام گذاشته و از حدود مشخص شده خود فراتر نمی روند.

٨- نگران سلامت روحی و جسمی یکدیگر بوده و از هم مراقبت می کنند .

اگر چنانچه مشکلی به وجود آید ، سعی وافر در حل مشکل را دارند.

سال ، دارد تمام می شود ،

دارم فکر می کنم ؛

به روزهایی که رفت ، به لحظاتی که خندیدم ، لحظاتی که اشک ریختم ، و تمامِ ثانیه هایی که کنارِ عزیزانم گذشت …

با سرعت ، مرور می کنم ؛

اتفاقاتِ خوب و بدی که برایم افتادند ، آدم هایِ جدیدی که وارد زندگی ام شدند ، و آدم هایی که از زندگی ام رفتند …

دیگر قرار است یک جمله ی “یادش بخیر” قبل از خاطراتِ خوبِ امسالم بیاید ، قرار است امسالم بشود “پارسال” …

و من مبهوتِ روزگار و با چشمانی امیدوار ، در قطارِ بی توقفِ زمان ،ایستاده ام ،

منی که تمام این روزها را زندگی کردم ، خوب هایشان برایم امید بود و بدهایشان برایم درس !

میانِ همین روزها بود که یاد گرفتم عاشق تر و مهربان تر و جسور تر باشم ،

یاد گرفتم محتاط تر گام بردارم و حواسم به دیوارِ شعور و اعتمادم باشد ،

و یاد گرفتم که بهبودِ جهان را از خودم شروع کنم ، که جهان چیزی به غیر از انبوهی از من و ما نیست …

خدای خوبم ! در آستانه ی سال جدیدی ایستاده ایم

به مردمِ کشورم کمک کن ، دستی به سر و گوشِ زندگیشان بکش ، دردهایشان را درمان باش ، و دلهایشان را از همیشه شادتر کن !

کاری کن که سالِ جدید برایمان ، سالِ اتفاقاتِ خوب باشد ، بادهایِ بهاری ،

گردِ امید و تعهد و عشق را همه جا پخش کنند و ابرها ، همدلی و مهربانی بر سرِ این مردم ببارند ، آنقدر که انسانیت ، جانی دوباره بگیرد !

کاری کن که سالِ پیشِ رو ، بهترین سالِ زندگیمان شود ،

سالی که تنها اشکِ جاری از چشم ها ، اشکِ شوق باشد ،

سالی که همگی خوشبخت باشیم …

سالی که ؛

دلمان نیاید تمام شود …